Voice-over Performing Space

To wydarzyło się w Poznaniu. Ludzie stali razem i czytali na głos. Nic poza tym. Było to publiczne czytanie tekstu „Golgota Picnic” – spektaklu autorstwa Rodrigo Garcii – połączone z protestem przeciwko cenzurze. Stało się roszczeniem w stosunku do przestrzeni oraz performatywnym przejawem mówienia jako posiadania. Jednocześnie zawłaszczenie to miało cechy teatralnego performansu wykorzystującego najbardziej ulotne narzędzie jakim jest głos.
Naruszenie przestrzeni publicznej poprzez akt tak skromny jest symptomatyczne. Odnosi się ono do kwestii własności przestrzeni publicznej. W jaki sposób przestrzeń staje się własnością – zajętą, posiadaną, wypełnioną treścią? Jakie są sposoby rozprzestrzeniania przesłania i docierania do innych odbiorców? I kim są inni odbiorcy? Jak efektywnie – czy jak kto woli, performatywnie – mogą oddziaływać ludzie przy użyciu swoich głosów? Czy mogą mieć powszechny zasięg? Czy strategie używania głosów mogą być uniwersalne?
Voice-over – wycieczka po mieście i prezentacja na żywo – utworzy zawartą w dwóch rozdziałach performatywną opowieść o braniu w posiadanie i zawłaszczaniu przestrzeni. Głos pojawi się tu zarazem jako ważne i niejednoznaczne narzędzie w domaganiu się przestrzeni.

Bawiąc się koncepcją ludzkiego głosu jako podstawowej własności człowieka, swoistego podpisu i dowodu na rzeczywistość, Libera i Ziemilski będą eksplorować sprawczość głosu i głośnika. Odnosząc się do neutralności i przejrzystości powietrza – medium głosu – zajmą się polityką i proksemiką otwartych przestrzeni.

Spacer po mieście będzie się odnosił do posiadania i dysponowania, a  jako scenę swoich działań zawłaszczy jedno z najbardziej tłocznych miejsc w Pradze – plac przed kościołem św. Salwatora. Czy możemy użyć jakichkolwiek strategii głosu wykorzystanych w przypadku „Golgota Picnic” w Poznaniu i zaadaptować je w tym konkretnym środowisku? To samo pytanie, zaimplementowane w przestrzeń konferencji, stanie się bardziej prywatne i intymne.