Liberated Energy Sekcja krajów i regionów

Za każdym razem chodzi o dotarcie do sedna miejsca. O rozpoznanie struktury miejsca, mechanizmów rządzących i kontrolujących nasze współistnienie w nim. Chodzi o odzyskanie prawa do wpływania na stan rzeczy, nie tylko z pozycji biernego uczestnika zdarzenia, ale także z pozycji uprawnionego kreatora sytuacji. Chodzi o uważną i czujną egzystencję. Wystawa musi być spójna z prezentowanymi zjawiskami. Z założenia polska wystawa ma stanowić platformę spotkania odbiorców z dziełami, pretekst do tworzenia relacji społecznych. Powinna przybrać formę wydarzenia, które przełamuje zastane struktury. Naszym zdaniem „white cube”, który z założenia jest neutralną przestrzenią wystawienniczą, w swojej istocie nie tylko warunkuje dzieła sztuki, ale także je dominuje, zamieniając treść w samą treść, zamiast prezentować ją w kontekście. Niejako pakuje próżniowo dzieło sztuki i blokuje naturalne, spontaniczne reakcje odbiorców. „White cube” w galerii Veletržní Palace jest odzwierciedleniem systemu reguł dotyczących naszego zachowania wobec dzieł sztuki i sposobu ich postrzegania w ramach instytucji sztuki. Pojawienie się w przestrzeni „white cube” komentarza do codzienności stoi w opozycji do konwencjonalizacji galerii i tym samym burzy obowiązujący w niej system reguł. Wobec obiektu, który nie jest dziełem sztuki, odbiorca musi wypracować zupełnie inną, indywidualną reakcję. Jego komentarz staje się najbardziej adekwatnym sposobem przedstawienia dzieła sztuki. Cała prezentacja odbywa się z perspektywy widza. Teraz widzowie mogą kwestionować (jeśli chcą) zasady i aktywnie wpływać na kształt przestrzeni prezentacji. Mogą zrobić dziurę w murze, przebić się przez kulturową i społeczną skorupę warunkującą odbiór i definicję sztuki, otworzyć oczy na możliwości.