Azyl Wystawa studencka

Świadomość zagrożenia i poczucie braku kontroli tuż po wybuchu pełnoskalowej agresji na Ukrainę stały się dominującym aspektem życia także dla osób mieszkających w Polsce. Codzienne doniesienia o wojnie wywoływały silny lęk i zaburzały codzienne funkcjonowanie.

Projekt AZYL to próba stworzenia bezpiecznej przestrzeni. Zadaszenie przyjęło funkcję schronu, rozpościerającego się nad przechodniami. Zapewnia cień, chroni przed deszczem, wchodzi w interakcję z zewnętrznymi warunkami atmosferycznymi – zmienia się pod wpływem wiatru, nabiera przejrzystości łapiąc promienie słońca. Stanowi kontrastującą i zaskakującą formę dla zastanego, spójnego otoczenia architektonicznego.

Działania społeczne i edukacyjne towarzyszące wystawie możemy podzielić na kilka etapów. Wszystkie miały na celu pogłębienie metafory przewodniej wystawy – azylu.

Autorka wystawy zaprosiła dzieci w wieku 5-10 lat do stworzenia rysunków na temat „Azyl/Schronienie”. Prace dzieci były częścią wystawy – prezentowane zwiedzającym lub odwzorowywane kredą na chodniku pod balonem. W akcji do tej pory pilotażowo wzięły udział pojedyncze klasy/grupy z następujących placówek edukacyjnych: Przedszkole nr 433 w Warszawie, Przedszkole nr 443 w Warszawie, Szkoła Podstawowa im. I Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego w Warszawie.

Artystka przygotowała list do dzieci, w którym pisała: “Na co dzień mieszkamy w domach. Czujemy się w nich bezpiecznie, bo dobrze je znamy. Ale co by było, gdybyśmy znaleźli się w zupełnie innym miejscu na świecie, albo zgubilibyśmy drogę powrotną do domu? Wyobraź sobie, że spotykasz osobę/postać lub zwierzę, które nie może wrócić do swojego domu. Twoim zadaniem jest zbudowanie dla niej tymczasowego schronienia – azylu. Miejsca, w którym będzie czuła się bezpiecznie.

Czy są jakieś materiały, które lubisz i chciałbyś z nich zbudować taki azyl? (tkaniny, np. miękkie futro albo elementy roślinne – liście/siano). Jaką mógłby mieć formę (okrągłą, wielokątną), czy unosiłby się w powietrzu, byłby pod ziemią, a może dryfował? Jaki miałby kolor i wielkość? Czy byłby dużym obiektem, a może schronem dla mrówki, który zmieści się w kieszeni?

Narysuj swój projekt „schronienia” dla wymyślonej przez siebie osoby/postaci/zwierzątka.

Pytania pomocnicze: Czym jest dla Ciebie schronienie? Z jakich materiałów może być zbudowane schronienie?  Czy są jakieś obiekty, z których można zbudować formę „kryjówki”?  Kiedy czujesz się bezpiecznie? Co można zrobić, aby pomóc komuś poczuć się „jak w swoim własnym domu”?  Jakie rzeczy pomagają nam czuć się bezpiecznie? W jakich miejscach/przestrzeniach czujemy się bezpiecznie? Czy znasz bohaterów (książki, filmy) którzy musieli uciekać przed niebezpiecznymi postaciami lub sytuacjami? (wprowadzenie wątku wojny w Ukrainie – poinformowanie dzieci)”.

Powstały też ruchowo-plastyczne warsztaty „Azyl” skierowane do dzieci w wieku 4-12 lat i ich opiekunki/opiekunów. Program warsztatów opracowały Ksenia Makała – autorka wystawy stworzonej Praskie Quadriennale 2023 i Anna Wańtuch – choreografka i specjalistka w temacie pracy ruchowej z rodzinami.

Ksenia, przygotowując nagrodzona wystawę „Azyl”, poszukiwała odpowiedzi na pytanie, jak obiekty i rzeczy wpływają na ludzkie ciało. Lewitujący w powietrzu ogromny balon zachowywał się na wietrze bardzo nieprzewidywalnie. Wywoływał zachwyt, zaskoczenie, prowokował do zabawy i uwagi. Mógł też kogoś przestraszyć, bo był bardzo duży. Podczas warsztatów grupa budowała własne schronienia, eksperymentowała z tym, jak wielkość ich ciał i temperament ich osobowości pomaga lub utrudnia utrzymać kształt schronienia. Jak się poruszać, by zadbać o swój obiekt, który cię chroni. W jaki sposób dbasz o obiekt, a jak obiekt dba o ciebie?

W ramach prezentacji wystawy w Katowicach w Muzeum Śląskim podczas Nocy Muzeów  zaproponowano odbiorcom wystawy wpisanie swojej odpowiedzi na pytanie „Czym jest mój azyl?”